گواهی پایان دوره دبستان

بگو چی پیدا کرده‌ام. لابلای همه احکام کارگزینی و فیش‌های حقوقی ۳۰ و چند سال خدمت صادقانه‌اش... لابلای جزوه‌های درس شیمی و جبر مربوط به دهه ۱۳۳۰-۱۳۴۰ و رزومه کاری‌اش که شامل گواهی پایان تمام دوره‌هایی که شرکت مخابرات ایران آنها را برگزار کرده می‌شود... حتی فکرش را نمی‌کنی... چیزی پیدا کرده‌ام که از کارت پایان خدمت در حال پودر شدنش و تمامی مدارک دبیرستان و کارنامه‌های کنکورش بامزه‌تر است.
من گواهی پایان دوره ششم ابتداییش را پیدا کرده‌ام. با عکس منحصر به فردی از دوران کودکی فراموش‌شده‌اش. عکسی از غلامحسین جوان (کودک، در حقیقت) با کله کچل و کت و شلواری که در عکس سفید به نظر می‌رسد. عکسی که در آن با نگاهی جدی و در عین حال کمی هراسان به دوربین خیره شده. عکسی که با بزرگسالی و پیریش در دماغی عقابی و چشم و ابرویی سیاه مشترک است.
اگر بود کلی می‌خندیدیم. اگر بود کلی مسخره‌بازی در می‌آوردیم. هیچ‌وقت هم اعتراض نمی‌کرد. با ما می‌خندید. به اینکه ما بهش اطمینان بدهیم که در کودکی فوق‌العاده زشت بوده اهمیت نمی‌داد. این عکس در هر موقعیت دیگری می‌توانست مایه تفریح کل خانواده باشد.
حالا دیدن این عکس اشک به چشمم می‌آورد. شاید دلم برایش تنگ شده. ه