:)

نمی‌دونید چه کیفی داره که همین که یه خبری می‌شده بدویی بری تو بلاگت بنویسی و کلی هم کولی‌بازی در بیاری، بعد دوستهات از جای‌جای جهان هی بهت میل بزنن، یا باهات چت کنن یا کامنت بذارن و بهت دلداری بدن و منظورشون این باشه که تو براشون مهمی. این‌قدر خوبه. زودی یادت می‌ره که یه آدمی دیروز حالت رو اساسی گرفته بوده و دیگه اصلا احساس بی‌کسی و تنهایی و اینجور چیزا نمی‌کنی. بعد کاملا قدرت پیدا می‌کنی که با بقیه‌اش هم روبرو بشی و می‌دونی اگه اتفاقی بیفته آخرش یکی پیدا می‌شه که خوچحالت کنه. با خودت می‌گی گور پدر فرانسه و از اون مهم‌تر گور پدر آدم‌های بد‌رفتار دور و برت و یهو خوش‌اخلاق و باحال می‌شی! ه
نمی‌دونید چه کیفی داره دیگه. نمی‌دونید. ه

‍پ.ن. یاد تلفن تو و شربت مرمرجان هم هستم. تو که خوب می‌دانی من هیچ‌وقت اینجور چیزها یادم نمی‌رود. ه