تازگی‌ها خوابم خیلی سبک شده. معمولا وقت نماز صبح از خواب می‌پرم و همون‌طور درازکشیده تو رختخواب و با چشم‌های بسته با خودم حساب می‌کنم که تازه سه ساعته که خوابیدم. این جور وقت‌ها که گنجشکک کوچیک خوابم پر کشیده و رفته یاد یه چیزای معینی می‌افتم: یاد ستاره که قبلا هر وقت خوابش نمی‌برد قرص خواب می خورد، یاد گلشید که هنوز هم خوابش نمی‌بره و یاد خدا. این آخری از همه عجیب‌تره، اینکه من تو اون وضعیت که دارم چشم‌هام رو محکم به هم فشار می‌دم که یعنی من هنوز بیدار نشدم یاد خدا می‌افتم و شروع می کنم به حرف زدن باهاش و بعد از هر جمله‌ای که می گم تصور می‌کنم که اون داره چه جوابی بهم می‌ده.
معمولاً جواباش رو اینقدر گوش می‌دم تا خوابم می‌بره. آخه جواباش مهربونن. ه